Łupież pstry (pityriasis versicolor) to niegroźna, ale rozpowszechniona na całym świecie grzybica. Predyspozycje do zachorowania stanowią określone czynniki indywidualne, np. skłonność do nadmiernego pocenia się (hyperhidrosis), zwiększonego wytwarzania łoju i wilgotne środowisko. Nie ma żadnego związku z nawykami higienicznymi. Grzyb można wykryć także na zdrowej skórze, ale nie zawsze wywołuje chorobę. Zaatakowana skóra przedstawia typowy obraz kliniczny: najczęściej dotknięta jest górna część tułowia wraz z ramionami, karkiem, rzadziej brzuch. Pojawiają się nieregularnie odgraniczone ogniska
o zabarwieniu żółtawo-brązowym, a nawet różowym. Typowym objawem jest drobnopłatowe złuszczanie. U osób o ciemnej karnacji oraz po opalaniu następuje odbarwienie zaatakowanych regionów skóry. Miejsca te nie opalają się, gdyż produkty przemiany materii grzybów hamują wytwarzanie melaniny.
Większość pleśniowców nie powoduje chorób u ludzi, ale żywi się obumarłą substancją organiczną. Niektóre pleśniowce mogą jednak występować jako pasożyty na ludzkiej skórze, często razem z dermatofitami i drożdżakami. W pewnych warunkach stają się patogenne. Dopiero wówczas, gdy odporność organizmu jest osłabiona, pleśniowce mogą powodować powstawanie chorób. Duży problem stanowią alergie górnych dróg oddechowych. Narażenie na zarodniki pleśniowców stwarza często zagrożenie dla życia. Inne pleśniowce nierzadko atakują paznokcie u stóp, zwłaszcza na dużym palcu. Pojawia się wówczas typowe zielono-czarne zabarwienie.