Torbiele (cystes) wychodzące z gruczołów potowych i łojowych.
Torbiele powstają w wyniku zatrzymania wydzieliny gruczołów potowych i łojowych, należą więc do zmian zastoinowych. Nie są nowotworami łagodnymi.
Prosak (milium). Jest to zastoina gruczołu potowego lub łojowego. Występuje w postaci twardego białawego tworu, przeświecającego przez naskórek, wielkości łebka szpilki, wyraźnie odgraniczonego od otoczenia. Najczęściej występuje licznie na skórze twarzy (policzki, czoło), w okolicach zewnętrznych narządów płciowych, u kobiet na wargach sromowych większych i mniejszych, u mężczyzn na skórze trzonu i napletku prącia. Często spotykany w bliznach pooperacyjnych i w bliznach po przewlekłych chorobach skóry. Po odkażeniu skóry, pojedyncze prosaki przekłuwamy cienką igłą jednorazowego użytku, skaryfikatorem lub nożykiem do szczepienia ospy. Po wyciśnięciu zawartości prosaka skórę ponownie odkażamy. Zabieg ten wykonują kosmetyczki. Jeżeli mamy do czynienia z prosakami mnogimi, rozsianymi, np. na skórze twarzy, skutecznym zabiegiem będzie złuszczanie chemiczne lub mechaniczne naskórka.
Torbielak potowy (hidrocystoma). Powstaje na skutek torbielowatego rozszerzenia przewodu gruczołu potowego i utrudnionego odpływu potu. Częściej występuje u kobiet po 40. roku życia lub starszych. Przyczyną są zaburzenia układu dokrewnego i neurowegetatywnego związane z pracą w wysokiej temperaturze i znacznej wilgotności powietrza (kucharki, praczki, gospodynie domowe). Są to pęcherzyki silnie napięte, przeświecające, głęboko tkwiące w skórze twarzy, o średnicy kilku milimetrów. Treść pęcherzyków jest przezroczysta. W porze letniej są bardziej widoczne, zimą samoistnie zanikają. Profilaktyka polega na unikaniu pracy w gorącym i wilgotnym powietrzu oraz stosowaniu środków zmniejszających pocenie się. Zmiany usuwa się podobnie jak prosaki. Dodatkowo można je niszczyć za pomocą elektrokoagulacji.