Ścięgno podkolanowe bierze udział prawie we wszystkich ruchach stawu kolanowego. Jest ono utworzone przez pierścień trzech mięśni biegnących na tylnej powierzchni uda od pośladka do kolana, gdzie przyczepiają się do kości kończyny dolnej. Są antagonistami silnego mięśnia czworogłowego, znajdującego się w udzie z przodu, i często ulegają dużym przeciążeniom. Szczególnie narażeni na naciąganie tych ścięgien są zawodowi sportowcy i tancerze, ale może je nadwerężyć każdy z nas, zwłaszcza gdy sforsuje się, uprawiając jakiś sport tylko w czasie weekendów. Naciągnięcie ścięgna podkolanowego może się stać niebezpieczne, gdy zajęcia sportowe kontynuuje się „na siłę” mimo bólu. Może to nasilić i skomplikować uraz. Należy uznać ból za sygnał ostrzegawczy, przerwać czynności, które go wywołały, i pozwolić organizmowi zlikwidować skutki urazu.
Do urazu ścięgna podkolanowego dochodzi zawsze wskutek przeciążenia lub naderwania włókien mięśniowych, zwykle przy nagłym skręceniu lub nadmiernym wyprostowaniu uda. Niewielkie naciągnięcie ścięgna zwykle bywa następstwem nadmiernego rozciągnięcia mięśni, czasami jednak prowadzi to do bolesnego ich skurczu. Naderwanie pierścienia mięśniowego lub oddzielenie samego mięśnia od jego ścięgna jest urazem poważniejszym.
Objawy naciągnięcia ścięgna podkolanowego są oczywiste; do lekarza domowego lub sportowego można się zwrócić dla potwierdzenia rozpoznania i oceny zakresu urazu. Ból mięśni i stawów może czasem maskować poważniejszą chorobę, np. zakażenie wirusowe, które dokładnie rozpoznać potrafi tylko specjalista.
Podobnie jak wiele innych urazów, naciągnięcie ścięgna podkolanowego ulega zwykle samowyleczeniu. Odzyskania sprawności kończyny można spodziewać się po kilku dniach lub tygodniach zależnie od kondycji fizycznej pacjenta i ciężkości urazu.