Znamiona naskórkowe
Brodawki łojotokowe (verrucae seborrhoicae) występują bardzo często, prawie u każdego, zwłaszcza w drugiej połowie życia. Ich liczba może wynosić od kilku do kilkunastu. Na początku rozwijają się lekko brązowe, matowe, ostro odgraniczone plamy, które szybko rosną i stają się wyczuwalne. Brodawki łojotokowe mogą osiągać wielkość kilku centymetrów i wysokość kilku milimetrów, występują w zabarwieniu od ciemnobrązowego do czarnego. Często jednocześnie występuje słoneczna elastoza (elastosis actinica). Są to nieregularne, brodawkowate powierzchnie, pokryte tłustymi nawarstwieniami zrogowaciałego naskórka, rozszerzone mieszki włosowe i częściowo czopy rogowe. Wyglądają jakby były doklejone, w dotyku są gładkie (tłustawe). Brodawki łojotokowe nie ulegają zezłośliwieniu, dlatego ich usunięcie z medycznego punktu widzenia nie jest konieczne, jednak są zmianami szpecącymi.
Określenie „naskórkowe barwnikowe zmiany skórne” wskazuje, iż są one umiejscowione prawie wyłącznie w naskórku i powoduje je barwnik (melanina), względnie komórki barwnikowe (melanocyty). Pojęcie to obejmuje wiele zmian skórnych: piegi (ephelides), plamy koloru kawy z mlekiem (cafe au lait), plamy soczewicowate (lentigo simplex), plamy soczewicowate starcze (lentigo senilis) i brodawki łojotokowe (verrucae seborrhoicae). Cechą wspólną tych zmian jest wzrost liczby melanocytów lub zaburzenia wytwarzania melaniny.