Histiocyty, tzw. wędrujące komórki tkanki łącznej, mogą pochłaniać ciała obce (fagocytować) i je gromadzić. Skóra właściwa zawiera też dużą liczbę komórek i zakończeń nerwowych, których gęsta sieć odbiera bodźce z zewnątrz: dotyk, temperaturę i ból. Są one odpowiedzialne też za autonomiczne zaopatrywanie naczyń, brodawek włosowych i gruczołów. Należy wyróżnić szczególnie wykształcone receptory, tzw. zakończenia upostaciowione Meissnera i reagujące na ucisk zakończenia upostaciowione Vatera-Paciniego umiejscowione głęboko w skórze właściwej. Występują one licznie na wewnętrznych powierzchniach dłoni i na podeszwach.
Komórki i włókna nerwowe wypełniają tylko w niewielkim stopniu wolne przestrzenie sieci białek budulcowych. W przeważającej części wypełnia je żelopodobna substancja podstawowa silnie wiążąca wodę, składająca się z białek i cukrów wiążących wodę w ilościach wielokrotnie przekraczających ich masę. Ta ekstremalna zdolność wiązania wody umożliwia wypełnienie i napięcie sieci kolagenowej. Skóra jest elastyczna, gładka i nabiera młodzieńczego wyglądu. Zdolność wiązania wody słabnie wraz ze starzeniem się skóry. Zawartość płynów w tkance warunkuje jej napięcie (tonus). Wygląd i właściwości skóry są w decydującym stopniu uwarunkowane tymi dwoma czynnikami.
Skóra zaopatrywana jest głównie przez dwie sieci naczyń krwionośnych. Głęboka sieć naczyniowa znajduje się na granicy skóry właściwej i tkanki podskórnej. Sieć powierzchniowa umiejscowiona jest w warstwie brodawkowej skóry właściwej. Obydwa systemy połączone są ze sobą pionowymi naczyniami łącznymi. Tętnice zaopatrują tkankę łączną skóry w składniki odżywcze i tlen. Produkty przemiany materii odprowadzane są żyłami i częściowo naczyniami limfatycznymi. Układ powierzchniowy wyposażony jest w drobne naczynia włosowate służące także do zaopatrywania nieunaczynionego naskórka. Układ naczyń limfatycznych jest siecią kanalików odprowadzających płyn tkankowy.