Każdy zabieg powinna poprzedzać ocena zdrowej skóry klientki. Taka ocena będzie odpowiedzią na pytania: jaki rodzaj masażu, jaką metodę oczyszczania i jakie preparaty możemy zastosować. Wyników diagnozy skóry nie należy traktować jako dane niezmienne. Konieczne jest uaktualnianie oceny stanu skóry klientki. Zmiany mogą być spowodowane nie tylko zabiegami kosmetycznymi. Stan skóry może być też różny w różnych częściach ciała.
Wygląd zewnętrzny skóry uwarunkowany jest wieloma czynnikami, które należy uwzględnić przy dokonywaniu oceny zdrowej skóry. Na wygląd skóry składają się: koloryt (karnacja), rzeźba, elastyczność i napięcie, a także jej nawilżenie (wilgotność) i natłuszczanie.
Cechy te można określić różnymi metodami. Jeżeli nie dysponujemy przyrządami diagnostycznymi do określenia parametrów skóry, najważniejszymi dla nas metodami będą: oglądanie skóry pod lampą bezcieniową z lupą, wyczuwanie skóry przez dotyk i wywiad z klientką. Wywiad jest bardzo istotny, gdyż tylko na tej drodze dowiemy się o problemach ze skórą, dotychczasowej pielęgnacji, zmianach jej stanu i wiele więcej.
Karnacja uwarunkowana jest zawartością barwnika, ukrwieniem i zabarwieniem właściwym naskórka. Dzięki ocenie barwy nieopalonej skóry, włosów, tęczówki oka oraz reakcji na opalanie możemy zaliczyć skórę do określonego fototypu. Im skóra ciemniejsza tym mniejsza jest jej wrażliwość, szczególnie na promienie słoneczne. Najwrażliwszy jest tzw. typ celtycki: rude włosy, bardzo jasna skóra, piegi i przeważnie niebieskie lub zielone oczy. Określenie typu skóry klientki odgrywa dużą rolę przy wyborze solarium i ustaleniu czasu naświetlania, aby zapobiec oparzeniom i przyspieszeniu procesu starzenia skóry, już i tak rozpoczętego działaniem promieni UV. Koloryt skóry można ustalić na podstawie jej jasności, stopnia zaczerwienienia i połysku za pomocą specjalnych optycznych przyrządów pomiarowych.
Ukrwienie skóry nadaje jej świeży, różowy lub też zmęczony, matowy i blady wygląd. Prześwitywanie naczyń krwionośnych, bądź też delikatnych naczyń włosowatych warstwy brodawkowej zależy w dużym stopniu od grubości naskórka. Osoby z cienkim naskórkiem mają skórę bardziej różową od osób o grubszej skórze. Aby dokładnie określić stopień ukrwienia skóry, potrzebne są drogie, skomplikowane urządzenia. Stopień ukrwienia skóry właściwej można ustalić badaniem przepływowym metodą Dopplera.
Stopień ukrwienia określany jest często na podstawie błony śluzowej oka (przez odchylenie dolnej powieki). Od strony wewnętrznej sprawdzamy, jak bardzo zaczerwieniona jest błona śluzowa. Metoda ta upoważnia jednak tylko warunkowo do wyciągania wniosków o ukrwieniu całej skóry. Niezależnie od ukrwienia błony śluzowej oka, na wygląd skóry może wpływać grubość warstwy rogowej.
Zabarwienie właściwe skóry, tzn. zabarwienie naskórka oraz zawartość barwnika można ocenić przyciskając do skóry plastikową przezroczystą szpatułkę. W ten sposób krew znajdująca się w drobnych naczyniach włosowatych zostaje wyciśnięta i ukazuje nam się właściwe zabarwienie skóry. Metodę tę nazywamy diaskopią.
Nawet wśród ekspertów nie ma zgodnej opinii co do definicji wrażliwości skóry. Istnieją indywidualne różnice wrażliwości lub skłonności skóry do podrażnień. Prawdopodobnie istnieje związek między wrażliwością skóry a jej przynależnością do typu określającego jego wrażliwość na promieniowanie słoneczne (typ I do IV). Oznacza to, że osoby o rudych włosach, jasnej skórze i przeważnie niebieskich lub zielonych oczach, których skóra obsypana jest piegami, z reguły są wrażliwsze niż osoby o ciemniejszej karnacji. Osoby o suchej skórze z obniżoną zdolnością wiązania wody reagują z reguły większą wrażliwością na podrażnienia niż ludzie o skórze tłustej (łojotokowej).