Skóra wrażliwa jest skłonna do wysuszania, złuszczania, zaczerwienienia, małych pęknięć lub zmian zapalnych. Negatywnie działają na nią chłodne powietrze na zewnątrz i ciepłe, suche w pomieszczeniach. Preparaty silnie odtłuszczające skórę, takie jak toniki zawierające alkohol, peelingi, a także środki powierzchniowo czynne w preparatach myjących dodatkowo podrażniają skórę. Należy również unikać preparatów wzmagających ukrwienie oraz promieni UV. Skóra wrażliwa nie musi być podatna na uczulenia, gdyż są one nabyte.
Wrażliwość skóry kosmetyczka ocenia za pomocą dermografizmu, co można przetłumaczyć jako „pisanie po skórze”. W tym celu należy przeciągnąć po skórze szpatułkę równomiernie ją przyciskając. Najpierw pod wpływem ucisku pojawia się biała powierzchnia, a po kilku sekundach następuje zaczerwienienie skóry. Zaczerwienienie to spowodowane jest rozszerzeniem naczyń krwionośnych, będące prawidłową reakcją na tego rodzaju podrażnienia. Zaczerwienienie widoczne jest przez krótki czas, a następnie znika. Jeżeli skóra się nie zaczerwieni oznacza to, że mamy do czynienia ze skórą, w której naczynia krwionośne reagują paradoksalnie, to znaczy zwężają się zamiast rozszerzać. Dermografizm jest metodą chętnie stosowaną i prostą do ustalenia wrażliwości skóry. Należy jednak pamiętać, że ustalona tym sposobem reakcja naczyń na tarcie jest tylko jedną z wielu charakterystycznych cech warunkujących wrażliwość skóry. Nadmierna suchość skóry jest równie ważnym objawem wskazującym na jej wrażliwość. Kosmetyczka mówiąc o wilgotności skóry ma z reguły na myśli nie tylko warstwę rogową, ale także głębsze warstwy skóry właściwej. W tym kontekście używane jest określenie turgor (czyli napięcie). Nasilenie utraty wody przez warstwę rogową można stwierdzić używając przyrządu z dwiema parami końcówek mierzących objętość wydzielanej pary wodnej (ewaporymetria). Zawartość wody w warstwie rogowej można określić przez pomiar przewodnictwa elektrycznego, które wzrasta wraz z zawartością wody (korneometria). Trudno jest dokonać oceny naprężenia niezależnie od napięcia, gdyż naprężenie zależy od zawartości płynu w tkance, zaś napięcie od stopnia elastyczności tkanki, uwarunkowanej elastycznością włókien kolagenowych. Obie te cechy skóry z reguły oceniane są wspólnie. Za pomocą specjalnego przyrządu – kutometru – można także ustalić elastyczność skóry. Głowicą przyrządu chwytamy maty kawałek skóry, pociągamy do góry, a następnie puszczamy. Czas, którego skóra potrzebuje, aby powrócić do swojego poprzedniego stanu, jest miarą jej elastyczności. To znaczy, że im dłuższy jest czas, którego skóra potrzebuje do wygładzenia powstałej fałdy, tym mniejsza jest jej elastyczność. Kosmetyczka może uzyskać taką informację unosząc palcami kawałek skóry pod okiem i po chwili puszczając go. Skóra, którą łatwo można unieść i potrzebuje dużo czasu, aby odzyskać swój poprzedni stan, ma małą elastyczność, tzn. słabe napięcie.