Ucho odbiera fale dźwiękowe, które uderzają w błonę bębenkową, znajdującą się na końcu przewodu słuchowego zewnętrznego. Błona bębenkowa przenosi wibracje na 3 maleńkie kosteczki w uchu środkowym: młoteczek, kowadełko i strzemiączko. Ślimak, znajdujący się w uchu wewnętrznym, wychwytuje drgania i zamienia je na impulsy nerwowe, które następnie są przenoszone przez nerw słuchowy do mózgu, odbierającego te sygnały jako dźwięki.
Ludzie często nie zdają sobie sprawy z tego, że gorzej słyszą, dopóki ktoś nie zwróci na to ich uwagi. Objawy zaburzeń słuchu to:
♦ Niezdolność słyszenia bądź rozróżniania niektórych albo wszystkich dźwięków w jednym lub obu uszach.
♦ Trudności ze zrozumieniem rozmowy, kiedy w tle jednocześnie mówi wiele osób.
♦ Konieczność ustawienia głośności telewizora lub radioodbiornika tak, że staje się to uciążliwe dla innych osób.
Zaburzeniom słuchu towarzyszą niekiedy zawroty głowy, ból ucha, wydzielina lub krwawienie z ucha, uczucie dzwonienia w uszach, a także -w rzadkich przypadkach – osłabienie mięśni twarzy.
ZGŁOŚ SIĘ DO LEKARZA, JEŚLI:
♦ Zauważasz jakiekolwiek problemy ze słuchem. Postawienie prawidłowej diagnozy ma duże znaczenie, ponieważ wczesne rozpoczęcie leczenia może pozwolić na uniknięcie trwałego uszkodzenia słuchu, a nawet na jego pełne przywrócenie.
♦ Występuje nagła, pełna utrata słuchu w jednym lub obu uszach. Może to zostać spowodowane przez reakcję na lek, guz w okolicy nerwu słuchowego lub schorzenie neurologiczne.
♦ Pogorszeniu się słuchu towarzyszy wypływanie ropy lub płynu z ucha. Może to wskazywać na infekcję ucha lub przebicie błony bębenkowej.
♦ Pogorszeniu się słuchu towarzyszą zawroty głowy i nudności. Mogą to być objawy zapalenia ucha środkowego, choroby Meniere’a lub innego schorzenia, które wymaga oceny lekarskiej.
Aby ustalić, czy przyczyną zaburzeń słuchu jest jakieś schorzenie, które można leczyć, lekarz przeprowadzi ogólne badanie, obejmujące dokładną ocenę uszu. Pacjent może też zostać poddany prostym testom oceniającym słuch. Jeżeli przyczyna zaburzeń słuchu będzie nadal niejasna, lekarz ogólny skieruje pacjenta do otolaryngologa (specjalisty chorób uszu).
Najczęstszym z tych badań jest audiometria, polegająca na ocenie zdolności słyszenia dźwięków przenoszonych przez powietrze (w celu określenia przewodzeniowej utraty słuchu), a następnie zdolności słyszenia dźwięków przenoszonych przez kości czaszki (w celu określenia utraty słuchu typu czuciowo-nerwowego). Pacjenta umieszcza się w dźwiękoszczelnej kabinie, a na głowę zakłada mu się słuchawki, przez które odgrywane będą serie dźwięków o różnych częstotliwościach i różnej głośności. Pacjent może również zostać poddany badaniu neurologicznemu, a specjalista może zlecić wykonanie rezonansu magnetycznego lub tomografii komputerowej w celu wykrycia ewentualnego guza.