Blizna (cicatrix) jest zastępczą tkanką łączną włóknistą. Wypełnia wszelkie ubytki skóry właściwej. Najczęściej jest zejściem owrzodzeń, ale może powstać w wyniku ustępowania przewlekłych chorób zapalno-naciekowych. Bardzo rzadko tworzy się samoistnie w skórze uprzednio zdrowej (bliznowiec). Blizny mogą być:
– przerostowe (hipertroficzne, keloidowe), cechujące się nadmiernym tworzeniem wiókien kolagenowych, wyniosłe, z licznymi wypustkami (np. blizny pooparzeniowe),
– zanikowe (atroficzne, cienkie, bibulkowate, często zapadnięte, o powierzchni gładkiej).
Blizny początkowo są sino-czerwonawe, później bledną i przybierają barwę porcelanowo-białawą. Blizna jest niepełnowartościową skórą, brakuje w niej bowiem włókien sprężystych i przydatków (dlatego łatwo pęka, np. na podudziach).
Podział na wykwity pierwotne i wtórne jest, jak już wspomniano, umowny, a granice między nimi są bardzo płynne. Niekiedy zmiany skórne odbiegają od podanych wyżej opisów, np. zliszajowacenie powstające wtedy, gdy wykwity ulegają wtórnemu zakażeniu, sączą.
Lichenizacja (zliszajowacenie) polega na zgrubieniu, szorstkości i wzmożonym poletkowaniu skóry. Charakterystyczna jest dla przewlekłego wyprysku. Czynnikiem przyczynowym jest świąd skóry. Może pojawić się też w świądzie starczym i alergicznym.
Stwardnienie skóry spowodowane jest przerostem włókiem kolagenowych. Tworzą się beleczkowate zgrubienia, skóra jest twarda, nie daje się ująć, jest gładka, często odbarwiona i błyszcząca. Dochodzi w niej do zaniku przydatków. Takie stany spotyka się w owrzodzeniach pozakrzepowych podudzi oraz w twardzinie skóry.
Ścieńczenie skóry (atrophia) oznacza ścieńczenie naskórka i (lub) skóry właściwej, obejmujące także przydatki skórne. Może być uwarunkowane wiekiem, zmianami hormonalnymi lub występować po stanach zapalnych. Także stosowanie przez dłuższy czas kremów i maści zawierających steroidy (zwłaszcza fluorowanych) prowadzi do ścieńczenia skóry.