PRZYCZYNY ZABURZENIA SŁUCHU

Częściowa lub całkowita utrata słuchu nie jest chorobą samą w sobie, ale raczej objawem jakiejś innej choroby. Przyczyną zaburzeń słuchu mogą być bardzo różnorodne schorzenia. Do częstych przyczyn utraty słuchu typu przewodzeniowego należą: nadmierna ilość woskowiny w uchu, zakażenia uszu, a także pęknięcie lub przebicie błony bębenkowej. Przenoszenie dźwięków do ucha wewnętrznego mogą również utrudniać łagodne torbiele i guzy przewodu słuchowego, a także ciała obce, które utkwiły w przewodzie słuchowym, np. owady lub małe zabawki. Przyczyną utraty słuchu typu odbiorczego może być też kilka chorób uwarunkowanych genetycznie. Najczęstsza z nich to otoskleroza, czyli zwyrodnienie małych kosteczek znajdujących się w uchu środkowych. Otoskleroza, zazwyczaj dotycząca obojga uszu, występuje u około I % populacji.

Czynniki genetyczne stanowią również ważną, jeżeli nie najważniejszą przyczynę utraty słuchu typu czuciowo-nerwowego, zwłaszcza u dzieci. Eksperci szacują, że połowa przypadków ciężkiej głuchoty u dzieci jest uwarunkowana genetycznie. Predyspozycja genetyczna jest również ważnym czynnikiem w rozwoju głuchoty starczej. U osób z głuchotą starczą dochodzi do stopniowego niszczenia tysięcy maleńkich komórek rzęskowych, które wyściełają spiralną jamę ślimaka, stanowiącego część ucha wewnętrznego. Bez rzęsek, które ułatwiają zamianę wibracji akustycznych na sygnały elektryczne przenoszone przez nerwy do mózgu, odbieranie dźwięków staje się trudne lub wręcz niemożliwe.

Długotrwałe narażenie na hałas, a zwłaszcza na dźwięki o wysokiej częstotliwości, również może doprowadzić do zniszczenia komórek rzęskowych ślimaka i być przyczyną częściowej lub całkowitej utraty słuchu typu czuciowo-nerwowego. Najbardziej zagrożone są osoby narażone na hałas z racji wykonywanej pracy lub hobby, np. stolarze, robotnicy budowlani i muzycy rockowi.

Pewną rolę w utracie słuchu typu czuciowo-nerwowego odgrywają najprawdopodobniej pewne choroby zakaźne, takie jak półpasiec, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, kiła oraz zakażenie cytomegalowirusem. Ponadto, jeżeli kobieta zachoruje na różyczkę w czasie ciąży, płód będzie narażony na trwałe upośledzenie słuchu. Pewien stopień nieodwracalnego uszkodzenia narządu słuchu może również wynikać z niedotlenienia w czasie porodu.

Do innych przyczyn utraty słuchu typu czuciowo-nerwowego należą: choroba Meniere’a, guzy mózgu lub nerwu słuchowego, cukrzyca oraz choroby naczyniowe prowadzące do udarów mózgowych, takie jak nadciśnienie tętnicze oraz miażdżyca tętnic. Do trwałego uszkodzenia ucha wewnętrznego może także prowadzić stosowanie dużych dawek aspiryny, chininy, niektórych rodzajów antybiotyków oraz pewnych leków odwadniających, stosowanych w leczeniu nadciśnienia tętniczego. Skłonność do występowania zaburzeń słuchu typu czuciowo–nerwowego obserwuje się również u chorych ze stwardnieniem rozsianym oraz innymi schorzeniami neurologicznymi. Przyczyną trwałej utraty słuchu może być wreszcie uraz ucha, zarówno tępy, jak i drążący.